Mendian gora haritza
ahuntzak haizean dabiltza
itsasoaren arimak dakar
ur gainean bitsa.
Kantatu nahi dut bizitza
usteltzen ez bazait hitza
mundua dantzan
jarriko nuke Jainkoa banintza.
Euskal Herriko tristura
soineko beltzen joskura
txori negartiz bete da eta
umorez hustu da.
Emaidazue freskura
ura eskutik eskura
izarren salda urdina edanda
bizi naiz gustora.
Euskal Herriko poeta
kanposantuko tronpeta
hil kanpaiari tiraka eta
hutsari topeka.
Argitu ezak kopeta penak heuretzat gordeta
goizero sortuz bizitza ere
hortxe zegok eta.
Mundua ez da beti jai
iñoiz tristea ere bai
bainan badira mila arrazoi
kantatzeko alai.
Besteia datozen penai
ez diet sunk bota nahi
ni hiltzen naizen gauean behintzat
egizue lo lasai.